در دهه 1930  برای نخستین بار کاشت مو در ژاپن انجام شد. دکتر اوکودا در سال 1939 از پانچ های کوچک برای انتقال مو از بخش های پوست دارای مو به نقاط طاس استفاده کرد. در سال 1959، دکتر Orentreich ثابت کرد که کاشت مو از یک ناحیه اهداکننده به ناحیه ای که تحت تأثیر طاسی الگوی مردانه قرار دارد رشد می کند و دوام می آورد. او روشی را ابداع کرد که در آن تکه‌های کوچک دایره‌ای پوست طاس برداشته می‌شد و با تکه‌های هم‌اندازه از پوست دارای مو که از ناحیه اهداکننده «ایمن» برداشته شده بود، جایگزین شد. این روش به “پیوند پانچ” یا “پیوند استاندارد” معروف شد و تا اوایل دهه 1990 رایج بود.

در اواخر دهه 1980، تعداد کمی از جراحان از گرافت‌های کوچک‌تر برای ایجاد ظاهری ظریف‌تر استفاده کردند. آنها به جای پانچ کردن گرافت ها، نوارهای پوست را جدا کردند و سپس آنها را به گروه های کوچک 3 تا 8 تایی به نام مینی گرافت تقسیم کردند و مینی گرافت ها را در شکاف هایی که در پوست ایجاد شده بود وارد کردند.

آنها کالبد شکافی میکروسکوپی گرافت ها را برای به دست آوردن گرافت های حاوی واحدهای فولیکولی طبیعی 1، 2، 3 و به ندرت چهار یا پنج تار معرفی کردند که این روش نتایج بسیار طبیعی را به همراه داشت و موهای اهداکننده را حفظ می‌کرد.

روش های کاشت مو به طور مداوم در حال تحقیق و بهبود بوده است و در نهایت، پیشرفت ها در این حوزه به جایی رسیده است که اکنون از متدهای مختلف با کمترین عارضه و بیشترین تراکم برای کاشت مو استفاده می شود. قرن بیست و یکم تنها راه درمان ریزش مو و بازگشت زیبایی طبیعی را کاشت مو می داند. به همین دلیل است